سه شنبه ی ابری رم

امروز هوای اینجا ابریه باز.. هوای حوصله هم بد ابریه..

هر چی میخام خوشحال باشم، نمیشه انگار..

دیدی آدم هیچیش نیست، خودش واسه خودش می تراشه؟ انگاری اینجوریم من!

تمام غم و غصه هایی که هست، اونقدرا هم مهم نیست شاید!!

مهم اینه که بلاخره من اینجام، نه خیلی دور از دغدغه هام، اما دور از یه سری جفنگیات..

از اون روزاییه که قابلیت اینو دارم که بزنم زیر خل و پل همه چی! حتا همون دو تا رابطه ی مهم زندگیم! 

دیگه خسته شدم از بس به مسافر کوچولو گفتم باش و اون هی فرار کرد و طفره رفت از حرف زدن.. خسته شدم از عذاب وجدان بیهوده که شاید من یه کاری کردم که تو داری ازم دور میشی! اصن برو هر جا که میخای..

همش برس به اون پروژه های لعنتی ت، همش فرار کن! برو!.. اما امیدوارم پشیمون نبینمت!!

من که تمام دلم دستت بود، انقدر دل دل کردی که منو هم مردد کردی..

حالا من موندم و یه دو راهی سر تو و ...سنگ تراشها!!!!

دلم دیگه هیچ کدومتونو نمیخاد!

دلم سکوت میخاد..

اصلن کاش این دلبستگی به شماها رو هم نداشتم. رهای رها واسه ی خودم می گشتم.. دیگه از" دلم تنگته " ، " کاش بودی " ، " جات همه جا خالیه" ... خسته شدم!

دیگه دوشارم دلش هیچی نمیخاد، حتا آغوش زمانی بی دغدغه ی تو رو!..

.

.

ببار ای باروون، ببار...